Ego Ademarus, Dei gratia Xanctonensis sedis minister humilis. Veridica multorum relatione Cluniacensem ecclesiam inter ceteras tocius orbis in apice perfectionis florere cognovimus, ac titulis religionis et sinceritatis quadam prærogativa monastice observationis fulgore pre aliis choruscare intelleximus. Habuit etenim tempore pacis jam dicta Cluniacus aurea secula, quando fere de tocius mundi partibus religiosi viri ad fontem consolationis illius passu devotionis accelerabant, submissaque spiritualis desiderii sistula ex jam dicto fonte edificationis laticem avidius hauriebant. Igitur tante opinionis odore refertus et luce jam dicti fulgoris in interiori homine illustratus ad jam dictam ecclesiam cum clericorum meorum venerando collegio acceleravi, et sicut audieram ita inveni in civitate Domini virtutum, que Cluniacus est. Eapropter volentes fieri participes omnium bonorum que fiunt in jam nominata ecclesia, tam in capite quam in membris, cartam illam sigillatam sigillo beate recordationis domini Bernardi, predecessoris nostri, tenuimus, legimus et confirmavimus, cujus tenor talis est: «In nomine, etc.» (Voir ci-dessus n° 4139, à la date de 1149, 22 sept.). Preterea precibus venerabilis domini Tebbaudi, Cluniacensis abbatis, inclinati, paci et tranquillitati fratrum Cluniacensium intendentes, monasteria et ecclesias atque capellas in nostro episcopatu sitas, necnon et omnes decimationes ecclesiarum vestrarum et aliarum, si forte a laicis revocare poteritis, sive donationibus, sive transactionibus, sive commutationibus vel emptionibus, seu aliis justis modis, ubicunque sint, necnon et universa omnia quecunque, Deo propitio, acquirere poteritis; insuper omnem donationem, largitionem, quam dominus Hysenbertus de Castro Alione ecclesie Ayensi consilio virorum prudentium noscitur dedisse, sicut tenor autentici scripti sui declarat, vobis vestrisque successoribus habenda et tenenda in perpetuum pontificali auctoritate concedimus et confirmamus; et ut nostra concessio atque confirmatio perpetue firmitatis robur obtineat, sigilli nostri munimine presentem paginam fecimus communiri. Ad majorem quoque cautelam, ut omnis questionis scrupulus de medio tollatur, damus et concedimus vobis decimas quas a laicis acquisistis vel acquirere poteritis. Inhibemus etiam, et sub pena excommunicationis laicis omnibus, qui habent decimas in parrochias vestras, ne aliquo titulo ad alias ecclesias transferre presumant. Quod si facere presumpserint, sepultura et omni divino officio careant. Sicut supradictum est, vel scriptum, fecimus consilio Henrici, archidiaconi Alnisiensis. Porro ne hoc decretum nostrum ita statutum aliqua supervenientium posset cavillatione convelli, sigilli nostri impressione muniri fecimus. Facta est autem hec carta apud Xanctones, XIIII kal. julii, Dominice vero incarnationis anno MCLXXXII, Romano pontifice Lucio III, regnante in Francia rege Philippo, Henrico rege Anglorum gubernante ducatum Aquitanie per Richardum, filium suum. Testes sunt: predictus archidiaconus; magister Willermus Testaudus, notarius noster; Willermus Viviani; Arnaudus, monachus, nepos noster; Giraudus, archipresbyter de Archiaco; Bernardus, abbas Nantolii; magister Henricus, domini abbatis Cluniacensis socius; Seguinus Robertus, ejusdem abbatis notarius; Helias de Prencac, prior de Ays; Helias de Forz; magister Columbus; Durannus, camberlengus; Hugo, marescallus; Robertus, sacerdos, qui hanc cartam scripsit.